Nauczanie indywidualne jako forma pomocy uczniom

Każde dziecko pragnie być akceptowane bez względu na stan swojego zdrowia, sprawność,uzdolnienia lub środowisko rodzinne. Ta potrzeba jest najsilniejsza, gdyż bez jej zaspokojenia zachwiane jest poczucie własnej wartości i zaniżona samoocena. Okazujmy więc akceptację naszym chorym dzieciom, gdyż spełnia to bardzo ważną funkcję regulującą ich zachowanie. Działania innych ludzi winny zmierzać do tego, aby wszystkie dzieci czuły się szanowane, ważne, dostrzegane, uznane i zrozumiane, bowiem to właśnie te postawy kształtują nastawienia, oczekiwania dzieci wobec rówieśników i świata, pozwalają korzystać z zasobu doświadczeń, na których dziecko buduje swoją hierarchię postępowania i wartości.

Indywidualnym nauczaniem obejmuje się dzieci i młodzież, których stan zdrowia uniemożliwia lub znacznie utrudnia uczęszczanie do szkoły. Ta forma nauczania przeznaczona jest dla uczniów poważnie chorych, z ciężkimi urazami, po wypadkach i operacjach. Do takiego nauczania nie kwalifikują się dzieci mające nawet poważne upośledzenie umysłowe, wady wzroku czy słuchu. Uczeń dotknięty niepełnosprawnością może być nauczany indywidualnie tylko ze względu na chorobę.

To nauczanie zgodnie z Ustawą o systemie oświaty powinno być dostosowane do możliwości psychofizycznych uczniów. To nie dziecko ma z góry dostosować się do z góry określonych ustaleń dotyczących tempa i charakteru uczenia się, tylko nauczanie powinno szukać alternatywnych i skutecznych rozwiązań , które uwzględniłyby indywidualne możliwości danego ucznia.. Każdy może się uczyć, choć nie wszyscy mogą się uczyć tego samego i w tym samym tempie, dlatego tez nauczanie indywidualne może lepiej przygotować dziecko do normalnego życiaw społeczeństwie. Zajęcia takie lepiej stymulują rozwój, wzmacniają i uruchamiają mechanizmy kompensacyjne, a w konsekwencji podnoszą jakość życia osoby chorej, niepełnosprawnej. Nauczanie indywidualne jest też skutecznym środkiem wyrównywania szans między dziećmi ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi i ich rówieśnikami.

"...Człowiek jest istotą tak bardzo złożoną, tak bogatą- jeśli chodzi o możliwości rozwoju, a równocześnie tak bardzo podatną na zranienie..."

Osoby niepełnosprawne bez względu na przyczyny i rodzaj swojego inwalidztwa mają naturalne prawo do poszanowania ich ludzkiej godności, do wolności osobistej, do pełnego i równego udziału w życiu społecznym, do kształcenia, do pracy oraz zaspokajania potrzeb socjalnych. Miejsce jakie człowiek chory, niepełnosprawny może zająć w społeczeństwie zależy zarówno od jego możliwości i przystosowania się do istniejących warunków, jak też od przyjęciai zaakceptowania przez społeczeństwo osób niepełnosprawnych jako równoprawnych obywateli przy zapewnieniu im opieki i pomocy. Niepełnosprawność jest pojęciem ogólnym, obejmującym wszystkie jego stany niezależnie od stopnia obniżenia sprawności i okresu jego trwania.

Od rodziców chorych dzieci wymaga się wielu wyrzeczeń, poświęcenia i wielkiej siły woli, żeby stworzyć swoim dzieciom odpowiednie warunki prawidłowego rozwoju i nauki. Znając różnice i odmienności w zachowaniu tych dzieci traktują je naturalnie łagodząc w ten sposób czasem przykre następstwa wykluczenia społecznego. Dzieci chore jak najbardziej mają prawo się kształcić.

Dbajmy zatem o edukację równouprawnioną, ma ona bowiem lepiej przygotować dziecko do normalnego życia w społeczeństwie. Pomoże i ułatwi dziecku integrację społeczną i zapewniając mu korzystniejsze warunki ogólnego rozwoju. Nauczanie kształtuje w dziecku wiarę we własne siły, odwagę twórczego działania, umiejętności poszanowania własnej i cudzej godności. Umożliwia pełne uczestnictwo dziecka niepełnosprawnego w życiu i rozwoju społecznym. Rozbudza się w nim świadomość, że wszyscy ludzie mają równe prawa, choć różne są ich możliwości. Stwarza mu optymalne warunki do rozwoju osobowości..

Regulacje prawne dotyczące kształcenia, które są istotnymi wskazówkami dla rodziców dzieci.

- Nauczanie indywidualne odbywa się na życzenie rodziców, którzy występują do poradni psychologiczno-pedagogicznej z wnioskiem o wydanie orzeczenia o potrzebie nauczania indywidualnego. Należy dołączyc zaświadczenie lekarza specjalisty o chorobie dziecka.

- Orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania wydają zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w tym w poradniach specjalistycznych.

- Dyrektor szkoły, której uczeń posiada orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania, organizuje takie nauczanie w porozumieniu z organem prowadzącym.

- Indywidualne nauczanie dzieci i młodzieży, których stan zdrowia uniemożliwia lub znacznie utrudnia uczęszczanie do szkoły, zwane dalej "indywidualnym nauczaniem", organizuje się na okres określony w orzeczeniu o potrzebie indywidualnego nauczania.

- Indywidualne nauczanie prowadzone jest przez jednego lub kilku nauczycieli. W uzasadnionych przypadkach dyrektor szkoły może powierzyć prowadzenie indywidualnego nauczania ucznia nauczycielowi zatrudnionemu w innej szkole lub placówce.

- Prowadzenie zajęć indywidualnego nauczania uczniów zerowego etapu edukacyjnego oraz klas I – III powierza się jednemu nauczycielowi.

- W indywidualnym nauczaniu realizuje się treści nauczania, wynikające z podstawy programowej kształcenia ogólnego, oraz obowiązkowe zajęcia edukacyjne wynikające z ramowego planu nauczania dla danego typu szkoły, dostosowane do możliwości psychofizycznych ucznia.

- Uzgadnia się tygodniowy wymiar godzin zajęć indywidualnego nauczania realizowanych bezpośrednio z uczniem.

Rodzice powinni byc informowani przez poradnię i szkołę o sposobie organizacji nauczaniai ndywidualnego.

Co więcej, kładzie się ostatnio nacisk na to, by kształcenie dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie organizować w integracji z pełnosprawnymirówieśnikami, w środowisku najbliższym ich miejsca zamieszkania . Kształcenie dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie w szkołach ogólnodostępnych, ogólnodostępnych z oddziałami integracyjnymi lub integracyjnych jest prowadzone nie dłużej niż do ukończenia przez ucznia:
- w przypadku szkoły podstawowej 18-tego roku życia ,
- w przypadku gimnazjum 21-tego roku życia,
- w przypadku szkoły ponadgimnazjalnej lub dotychczasowej szkoły ponadpodstawowej 24-tego roku życia .

Do przedszkola integracyjnego, szkoły podstawowej integracyjnej i gimnazjum integracyjnego oraz do oddziałów integracyjnych w przedszkolach, szkołach podstawowych i gimnazjach ogólnodostępnych, na wniosek rodziców (prawnych opiekunów), przyjmowane są:
- dzieci posiadające orzeczenie, o potrzebie kształcenia specjalnego;
- dzieci pełnosprawne.

Dziecko niepełnosprawne winno mieć zapewnione pełne i normalne życie w warunkach zabezpieczających osiąganie niezależności oraz ułatwiających aktywne uczestnictwo w życiu społecznym. Miejmy nadzieję, że współczesny świat jest i będzie coraz bardziej świadomy swej odpowiedzialności za los osób niepełnosprawnych.

inf. własna

Post został pochwalony 0 razy